Szary dom

deszcz spada dreszczem

jeszcze jeszcze

mało widzieliśmy

bo nasze srebrne serca

bolą bolą

zranione miękkim ostrzem

cichego upokorzenia

są rzeczy proste

prostsze najprostsze

i jest człowiek

po szarych

szarych szybach

zielony deszcz spływa

kwaśną strugą

głowy obmywa

głowy pełne wątpliwości

typowych dla

człowieka co

stworzony jest

by zwyciężać zło

w szarym szarym

szarym domu mieszka

smutek co

niepotrzebny jest

nikomu tak

jak ból

i zło

     W szarym domu, szarym domu z szarymi chmurami wysoko nad dachem, w szarym domu z szarymi rynnami, szarymi szybami, w szarym domu z szarą przeszłością mieszkała szara rodzina. Ta szara rodzina miała szarego kota i szare poglądy. Była w nim jednak jedna, mieniąca się tysiącami kolorów rzecz i jedna, mieniąca się tysiącami kolorów osoba. Stara mapa nieba na suficie na strychu i Lana, której pokój właśnie na tym strychu się znajdował.
     Mapa nieba w rzeczywistości nie miała nic wspólnego z planetami, gwiazdami, konstelacjami czy księżycami. Tak cała szara rodzina mówiła po prostu na słowa i wiersze, własnoręcznie wypisane przez Lanę na suficie. Z resztą, dowodem na to przedsięwzięcie była stojąca w kącie strychu drabina, upaćkana nieco farbą, z kilkoma połamanymi szczeblami, która powinna być pomalowana na biało i pełna słów dokąd jest ta droga?, a skończyła jako wielobarwne coś... Wielobarwne, ale w gruncie rzeczy szare.